Eveline van Duyl over Van Duyl over Een Oceaan aan Gedachten:
“Na het afronden van de Rietveld academie, was ik zoekende naar mijn ware belangstelling en kracht. Ik maakte schilderijen die steeds uitsteeksels hadden. Het duurde een tijdje voordat het tot me doordrong dat het schilderijtje het beter op de vloer deed. Ik bleek sculpturen te willen maken! Vanaf dat moment assembleerde en lijmde ik van alles aan elkaar. Ik ging bij een smid werken om te leren lassen. Op een gegeven moment kon elk materiaal mij van pas komen. Elk materiaal heeft immers zijn eigen schoonheid. Mijn werk kon je toen betitelen als grotendeels abstract. Ik combineerde stalen vormen met bijvoorbeeld kussens, of wals knoopjes met draden. Tegenstellingen, hard zacht, hoekig, rond, kwetsbaar, onkwetsbaar, man, vrouw waren thema’s. Maar ook gedichten konden een inspiratiebron zijn. Net als nu was mijn werk gestuurd door gedachtestromen.
Toen kwam ik op een punt in mijn leven waarop ik de behoefte voelde om opnieuw te beginnen. Er was veel gebeurd in korte tijd. Opnieuw was ik zoekende, ik zocht ideeën en advies over hoe te leven, te denken en te handelen. Dan komen de filosofen om de hoek kijken met hun rijkdom aan ideeën en gedachten. Ik zocht, ik las, ik bekeek en vond van alles: fascinerende inzichten, onthutsende ideeën, angstaanjagende mogelijkheden. Wij leven in constructies en cultureel bepaalde vaste denkbeelden. De filosofen kunnen ons daarop wijzen en samenhang laten zien. En nog veel meer natuurlijk.

Maar… je echt verder helpen en je problemen oplossen doet het natuurlijk niet. Je komt een eind maar je moet het toch zelf uitzoeken.
Van abstract werd mijn werk figuratief. En op dat moment ontstonden de filosofen portretten. Ik was mateloos geïnspireerd door hen, hun gedachten maar zeker ook hun levens. Ook een filosoof is een mens met liefdes, hebbelijkheden, problemen, een ziekte. 

Het idee dat je je leven denkend doorbrengt, en in staat bent heel héél ver door te denken maakte diepe indruk op mij. Ik wilde hen graag verbeelden, niet als halfgod, maar als levend wezen, met kwetsbaarheden en gedachtenspinsels, met frustraties.
Ik ben geen filosoof. Ik mag doen wat ik wil.
Ik zocht bij iedere filosoof een vorm, een gedachte, het materiaal, dat hem of haar naar mijn gevoel het beste kon verbeelden. Tegelijkertijd zijn het misschien wel portretten van mijzelf, omdat ik hun gemoedstoestanden, hun levens en ideeën vanuit mijn geest interpreteer.
Ik begon met Wittgenstein, ik dacht aan een breiwerk maar dat mislukte grandioos. Maar met Hegel ging het al beter. Later heb ik Wittgenstein alsnog gemaakt, maar nu van eiken fineer. Nadat ik een reeks filosofen portretten gemaakt had, die ik op strijkplanken zette, stopte ik een tijdje. Ik had allemaal klassieke denkers geportretteerd uit de Westerse wereld en nu wilde ik me met modernere filosofen bezighouden. Die staan op wankele benen, ze zijn nog jong in de canon.

Daar zitten opeens veel vrouwen bij. Vrouwen zijn zichtbaar geworden. En vrouwen hebben meestal een andere focus dan mannen. Door de vrouwelijke filosofen krijgt het gedachten experiment een enorme boost in mijn ogen. Nieuwe inzichten verschijnen aan de horizon. In hoeverre kan een vrouw zich verstaanbaar maken in een door mannen gevormde taal? Moeten vrouwen niet een heel eigen idioom ontwikkelen, om zich (ook in filosofische zin) uit te drukken, zoals Helene Cixous beweert? Leven vrouwen wellicht in een andere belevingswereld dan mannen, waarin natuurlijk toch ook een mate van overlapping zit? Kan een vrouw, omdat zij kinderen kan baren, wel hetzelfde voelen en denken als een man, en natuurlijk ook omgekeerd?
Als enig levend dier denken wij mensen. Dat is een vloek maar ook een kracht. Daarin staan voor mij de filosofen te stralen in het heelal.”